Vanaf het moment dat duidelijk werd dat we uit elkaar zouden gaan, heeft mijn ex er alles aan gedaan om de relatie tussen mij en mijn twee dochters te verzieken. Ze vertelde zelfs aan de maatschappelijk werkster dat ik een slechte vader was, dat ze bang was dat ik ze iets zou aandoen en dat ze daarom tegen een bezoekregeling was! Het is gewoon te gek voor woorden, het doet zo’n ongelofelijke pijn dat iemand zelfs leugens verspreidt om het contact tussen mij en mijn kinderen onmogelijk te maken. De medewerker van de Kinderbescherming zag op een bepaald moment ook in dat er niets van klopte en ijverde voor een goede omgangsregeling. Toen besloot mijn ex te verhuizen naar de andere kant van Nederland. Voor een uurtje met mijn dochters moest ik 4 uur rijden, 2 uur heen en 2 uur terug. De eerste keer dat ik dat deed was er niemand thuis, de tweede keer was mijn ex het “vergeten” en speelden ze bij een vriendinnetje. Daarna waren ze opeens verhuisd, de buren wisten ook niet waar ze gebleven waren. Ik heb toen besloten te wachten, tot ze oud en wijs genoeg zijn om te begrijpen hoe het in elkaar zit. Tegen die tijd zal ik ze gaan zoeken en proberen een eigen relatie met ze op te bouwen, gewoon als volwassenen onder elkaar.
Toen mijn man overleed, was ons enige kind Evelien pas 15. Hij kreeg op zijn werk een hartstilstand, was er opeens niet meer. Evelien heeft zich vanaf dat moment heel erg in zichzelf teruggetrokken, het leek wel alsof ze het mij kwalijk nam dat haar vader er niet meer was. Ik heb in die tijd zulke grote problemen met haar gekregen dat ik niet eens aan rouwen toe kwam. Ze ging liegen, stelen, ze kwam ’s nachts om 4 uur dronken thuis, er was geen land meer met haar te bezeilen. Een jaar later zei ze, dat ze niet meer met mij in één huis kon wonen en dat ze bij een vriend ging wonen. Via via heb ik nog wel eens iets over haar gehoord, maar op een bepaald moment verhuisde ze naar Amsterdam en vanaf dat moment was het stil. Als ik ’s nachts in bed lag kreeg ik de meest afschuwelijke visioenen. Via via heb ik contact gekregen met Els Leijs en zij heeft Evelien gevonden. Helaas wilde ze geen rechtstreeks contact met mij, maar ze liet wel weten dat het goed met haar gaat, dat ze getrouwd is en drie kinderen heeft. Het doet enorm veel pijn dat ze mij niet wil zien, ik ben 14 jaar geleden in één klap mijn man en mijn kind kwijtgeraakt. Toch hoop ik dat ze ooit weer contact met mij wil en dat ik mijn kleinkinderen kan ontmoeten.
Mijn ouders zijn al gescheiden toen ik 4 was. Ik herinner me nog goed dat er altijd ruzie in huis was. Toen ik ouder was en met mijn moeder hierover wilde praten, merkte ik dat ze dat niet wilde. Ze had het over “die vent” en dat hij haar had “bedonderd”. Dat gaf me een raar gevoel, het was toch mijn vader waar ze het over had. Ik had het gevoel dat het onbespreekbaar was, dat ik hem wilde opzoeken. Toen ik 21 was ben ik gaan zoeken. Ik had zijn volledige naam en geboortedatum, dus Els vond mijn vader binnen een week. Hij is hertrouwd en heeft nog twee kinderen, die ik nog niet heb ontmoet. Eerst wil ik hem beter leren kennen en antwoorden krijgen op mijn vragen. Dus lunchen we af en toe samen en dan praten we over alles. Mijn moeder heb ik dat nog niet verteld, ik ben bang dat ze het niet zal begrijpen.
Pas toen ik achttien was hoorde ik van een nichtje dat mijn vader niet mijn biologische vader was, maar mijn stiefvader. Ik had ooit wel gemerkt dat mijn ouders pas na mijn geboorte getrouwd waren, maar dat lag volgens hen aan het feit dat mijn vader op zee voer en in het buitenland zat. Ik heb er naar gevraagd bij mijn moeder en stukje bij beetje kwam het verhaal eruit. Ze was al zwanger geweest van een ander toen ze trouwde. Mijn vader heeft dat ook altijd geweten, maar ze hadden besloten dat niet aan mij te vertellen, onder het motto: wat niet weet, dat niet deert. Toch heb ik altijd gevoeld dat er iets raars aan de hand was, ik was ook de enige in de hele familie met heel donker haar en bruine ogen. Mijn vader blijkt een zoon van een Italiaanse gastarbeider te zijn. Hij heeft mij ook nog gezien toen ik net geboren was, maar van zijn ouders mocht hij niet met een Nederlandse trouwen. Hij heet Guido en hij woonde met zijn familie in Rotterdam. Ik weet te weinig details om hem te gaan zoeken, dus ik heb mijn DNA laten onderzoeken via Els. Het is zo leuk om nu een lijstje te zien van personen met wie ik verwant ben, die allerlei Italiaanse namen hebben.
